از بس که دوریم از مسیر مستقیم...از بس که به بیراهه زده ایم و خاک و گرد و غبار نه تنها چشممان را کور کرده است بل حلقمان هم از تراکم گرد و غبار بسته شده است...حرف که میزنیم یک مشت ناحرف بیرون می آید! حرف نیست که! ناحرف است!
در این اوضاع و شرایط بیراهه روی...به خاکی زدن ... تاریکی راه به خضر راه نیاز است و نفس حقش.
و در این حکم شک جایز نیست!
انگار کن من هم از همانهایی هستم که گرد و غبار راه حنجره ام را بسته...پایم به گِل نشسته و هرچه می گویم خدایا! نفس حق...یک مشت ناحرف از دهانم میریزد بیرون که گفتنش اینجا بی ادبی است! نه به شما! به خدا! من واقعا می خواستم بگویم خدایا نفس حق! اما خب چیزهای دیگری ریخت بیرون که باید همینجا درز بگیرمشان و خدا هم درز می گیرد خوب درز گرفتنی!
...
و خوب ناحرف ما را می فهمد خوب فهمیدنی! نفس حق را فرستاد!!
گرد و غبار کمی خوابیده است و پایم کمی رهاتر شده است. تقصیر نفس حق نیست.. تقصیر جاده خاکی و گل و لای و سختی راه هم نیست! تقصیر من است که چشمم را باز نکردم و با سر رفتم توی خاکی!
القصه که نفس حق فوت هم که بکند برای ما انگار کن که طوفان کرده است! و یک مقدار جلوی راهمان را دیدیم و حداقلش فهممان بیجک گرفت که از جاده اصلی چقَدَر دوریم! چقَدَر!
نفس حق راست می گوید(همیشه راست می گوید)، نقل همان حواله است و آزمون الهی که قبلا خدمتتان عارض شدم! حواله برای ما کمی سنگین شده ولی لا یکلف الله نفسا الا وسعها...
پس حکما وسعمان میرسیده که حواله آمده و باید که کمی به تنبلیمان بد و بیراه بگوییم و بجنبیم تا حواله از دست نرفته و نمره این یکی آزمونمان هم صفر نشده تلاشی بکنیم!
نصیحت نوشت:
1. وقتی خدا حواله را انداخت توی بغلت اعتقاد کن که وسعت بوده و هست و خواهی توانست!
2. حواله باکلاس همان آزمون است و امتحان و ما همیشه خدا باید کنکور بدهیم! نکات تستی یادتان نرود! : صبر، شکر، توکل
