دل تنگی

حرم لبریز زائرها

مسافرها

مجاورها

گروهی آذری ها و گروهی هم شمالی ها

یکی از پای قالی و یکی از بین شالی ها

و حالا هرکدام آرام

زبان واکرده در این ازحام؛

آرام:

ببین این دست پینه بسته را آقا

ببین این شانه های خسته را آقا

به بی خوابی دوچشم خویش را مجبوور کردم من

به زحمت پول مشهد آمدن را جور کردم من

نشستم تا بگیرم دامن ایوان طلایی را 

به سمتت باز کردم دست خالی گدایی را...

یکی درد دلش را با امام مهربان می گفت

یکی بالای گلدسته اذان می گفت

صدا پیچیده در صحن و حرم گویا

در و دیوار با انصاریان می گفت:

اللهم صل علی علی بن موسی الرضا المرتضی...

یکی بغض میان آه را می گفت

یکی هم خستگی راه را می گفت

جوان زایری در گریه هایش «آمدم ای شااااه....» را می گفت

خلاصه عده ای اینجا و خیلی ها ز راه دور 

دلگیر حرم هستند

همانهایی که جا ماندند و حالا پای تصویر حرم هستند...

همانهایی که جا ماندند و حالا پای تصویر حرم هستند.

پ.ن:

گفتنی نیست اما جا ماندن خیلی حس بدی ست خیلی...

صعود یا سقوط

هیچ چیز بدتر از این نیست که ذره ذره از یک کوه صعب العبور بالا بری و بعد درست زمانی که سختی راه تموم شده و کمی تا قله مونده یهو راتو کج کنی بری پایین! با پای خودت!

و بدتر از بدتر اینه که وقتی چشم باز کردی و دیدی که اشتباه کردی شروع کنی به جبران... شروع کنی دوباره بالا رفتن... جون کندن اما این بار نه با پای خودت ؛ بلکه ناخواسته سُر بخوری و بیای پایین! هیچ چیز بدتر از این نیست :(

پ.ن

توفیق انجام کاری داشتن مثل پای رفتن می مونه... اگه پا نداشته باشی نمی تونی بری حتی اگر بخوای . اگه توفیق هم نداشته باشی نمی تونی کاری رو انجام بدی حتی اگر بخوای!!